Η πυρπόληση της «αιώνιας πόλης» – Ποιος έκαψε την Ρώμη; Ο Νέρωνας ή ο Παύλος;

Φίλτατοι Συνέλληνες,

Το θέμα που θα διαπραγματευτώ είναι καρπός μακροχρονίου έρευνας και μελέτης και, αισθάνομαι την ανάγκη να την κοινωνήσω μαζί σας. Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος και ακριβολόγος, τα στοιχεία που θα παρουσιάσω έχουν ιστορικές βάσεις και αποδείξεις και δεν αποτελούν καρπόν αυθαιρεσίας, ούτε και εμπάθειας, αλλά είναι παρμένα από τα ίδια τα αντικρουόμενα και ασύγχρονα έργα των ίδιων των πρωταγωνιστών. Ο κάθε σοβαρός ερευνητής οφείλει εάν σέβεται τον εαυτόν του, αλλά και το ακροατήριο του να φέρει καθαρούς λευκούς κρυστάλλινους και όχι παραμορφωτικούς φακούς, να εξιστορεί τα αληθή γεγονότα και τα συμπεράσματα να εξάγονται στο τέλος κατόπιν γονίμου διαλόγου. Προς άρσην κάθε παρανοήσεως και συμπληρώσεων, τονίζω κανείς δεν διδάσκει κανέναν, ο μόνος διδασκόμενος είναι πάντοτε ο εκάστοτε ομιλητής, διότι εντρυφεί και εμβαθύνει στο εξεταζόμενο θέμα αρκετό καιρό, εάν φυσικά σέβεται το ακροατήριό του και δεν ενεργεί σκόπιμα και κακόβουλα.

Το σημερινό μας θέμα είναι από τα πλέον δύσκολα, διότι είναι ταμπού και έχει εδραιωθεί επί 1900 και πλέον χρόνια, με μία παραπληροφόρηση και με έναν θρησκευτικό φανατισμό και μίσος που δύσκολα ανατρέπονται, αλλά θα πρέπει σαν τέκνα του ελληνικού φωτός να μην μας πτοεί τίποτα. Διότι Θείον, Φως και Αλήθεια είναι έννοιες συγκλίνουσες και ταυτόσημες, που μόνον με τον ελληνικό λόγο είναι δυνατόν να τις προσεγγίσουμε και να τις κατανοήσουμε εν μέρει και όχι με την άκρατο, άλογο και στείρα πίστη και την κατ’ αποκάλυψιν αλήθεια, που επινόησαν διάφοροι για τους δικούς τους σκοπούς ανά τους αιώνες, οδηγώντας έτσι την ανθρωπότητα σε ποταμούς αίματος, στον σκοταδισμό και στην σημερινή επάρατο νεοβάρβαρη παγκοσμιοποίηση. Αλλά ας εισέλθουμε στο θέμα, διότι η κλεψύδρα είναι αμείλικτη, που δεν είναι άλλο από το ερώτημα των σκεπτομένων ανθρώπων για δύο χιλιετίες.: «Ποιός έκαψε την Ρώμη και γιατί παραποίησαν την ιστορική αλήθεια;»… Ας εξετάσουμε εν συντομία τον βίο και την πολιτεία του πρωταγωνιστή Σαούλ, που δεν είναι αντίστοιχα Παύλος στα λατινικά, όπως ψέματα μας έχουν μάθει. Το Paulus στα λατινικά σημαίνει ο «κοντός», ο «κουτσός» και ο «δύσμορφος» και δεν έχει καμία σχέση το πραγματικό του όνομα, Saul το οποίο στα εβραϊκά σημαίνει «κυνηγός». Αυτοί που τον χαρακτήρισαν έτσι, ήταν γιατί τον γνώρισαν από κοντά και τον χρησιμοποίησαν για τους δικούς σκοπούς και επιδιώξεις. Φέρεται ότι γεννήθηκε στην Ταρσώ της Κιλικίας, άρα ήταν Ιουδαίος της διασποράς, δηλαδή μιλούσε και έγραφε την ελληνική γλώσσα και όπως ο ίδιος δηλώνει κατ’ επανάληψιν ήταν φανατικός Ιουδαίος της αυστηράς πατρώας θρησκείας: «Περιτομή οκταήμερος εκ γένους Ισραήλ πεπαιδευμένος κατ’ ακρίβειαν του πατρώου νόμου, εκ της φυλής Βενιαμίν, Εβραίος εξ Εβραίων κατά νόμον Φαρισαίος» (Φιλιπ. γ ΄ 5).

Από τον πατέρα του είχε κληρονομήσει την ρωμαϊκή ιθαγένεια (Πράξεις κβ΄ 25-28). Η ρωμαϊκή ιθαγένεια πολύ σπάνια, μπορούσε να αποκτηθεί με μεγάλη δωροδοκία ή την απένειμαν για τις εξαιρετικές υπηρεσίες του προς το ρωμαϊκό κράτος. Αλήθεια, τι υπηρεσίες είχε προσφέρει η οικογένειά του; Δεν είναι πουθενά καταχωρημένη, από 3000 σελίδες των συγχρόνων του ιστορικών Σουητόνιου, Φλάβιου Ιώσηπου, Τάκιτου και Πετρώνιου έχουν διασωθεί μόλις 250. Σε νεαρά ηλικία πήγε στην Ιερουσαλήμ και σπούδασε κοντά στον φανατικό Γαμαλιήλ, έτσι έγινε ορθόδοξος Εβραίος που υπηρετούσε με απόλυτο φανατισμό τον μωσαϊκό νόμο. Έγινε τυφλό όργανο του Σανχεδρίν και με απειλές, διώξεις και φόνους κατά των χριστιανών, πάντοτε επ’ αμοιβή προσπαθούσε να σταματήσει το έργο τους (Πράξεις θ΄1 & κβ΄4-5). Πήγαινε ως κυνηγός κεφαλών στην Δαμασκό για να οδηγήσει μία ομάδα χριστιανών στην Ιερουσαλήμ για να δικαστούν, όπως αναφέρεται τρεις φορές στις Πράξεις (θ΄1 -19, κβ΄ 5-16, κστ΄ 11-20). Η αφήγηση είναι διαφορετική και στις τρεις αναφορές, γιατί έχει γραφεί σε τρεις διαφορετικές περιόδους και από διαφορετικούς συγγραφείς, όπως όλα σχεδόν τα ιερά κείμενά τους. Άκουσε την φωνή Σαούλ, Σαούλ γιατί με διώκεις, τυφλώθηκε, σε τρεις μέρες βρήκε το φως του κ.τ.λ. τα γνωστά και από τρομερός διώκτης έγινε ο πλέον θερμός υποστηρικτής των διωκομένων του, κατά τον Λουκά, που όπως γνωρίζεται είναι ο κύριος συντάκτης των Πράξεων που τις έγραψε 40 χρόνια αργότερα, με τις πολυάριθμες αντιφάσεις και επεμβάσεις όπως θα δούμε στην συνέχεια.

Μία λεπτομέρεια που πιθανόν δεν την γνωρίζετε. Έπεσε λιμός, μόλις άρχισε την νέα του καριέρα όταν βρισκόταν στην Αντιόχεια, και ανέλαβε αυτός με τον μαθητή του τον Βαρνάβα να κάνουν έναν μεγάλο έρανο για την ανακούφιση των χριστιανών της Ιερουσαλήμ, και μετά επέστρεψε στην Συρία (Πράξεις ι γ΄ 1 & προς Γαλάτ. Α΄ 18-21). Μετά άρχισε να ταξιδεύει πάντοτε με τον Βαρνάβα, (που τον αποκαλούσε Δία και τον εαυτόν του Ερμή [Πράξεις Παύλου και Θέκλης]). Επισκέφθηκαν με τον Ιωάννη Μάρκο την Κύπρο και την Πέργη της Παμφιλίας όπου κήρυτταν σε συναγωγές, εκεί ο Μάρκος και ο Βαρνάβας διαφώνησαν μαζί του και τον εγκατέλειψαν, επειδή ξεκίνησε να κηρύττει στους εθνικούς, κατά παράβαση των συμφωνιών και των υποσχέσεών του, διότι οι Ιουδαίοι διαφωνούσαν ισχυρά με αυτό το σχέδιό του. Εκεί βρίσκεται η μεγάλη απόκρυψη και συσκότιση, από ποιους πήρε την εντολή να δημιουργήσει την εκκλησία μεταξύ των εθνικών-Ελλήνων; Μόλις αυτά έγιναν γνωστά στην Ιερουσαλήμ επήλθε μεγάλη αναταραχή μεταξύ των απλών Ιουδαίων, πως ήταν δυνατόν ο εθνικός να αποδεχθεί τον μεσσία και όχι τον Ισραήλ; Άρα οι εξ εθνικών προσήλυτοι έπρεπε να κάνουν την περιτομή και να τηρούν τον Μωσαϊκό νόμο.

Πως ο Σαούλ από κυνηγός κεφαλών προσχώρησε πρόσφατα στην μικρή ομάδα των Ιουδαίων οπαδών του Χριστού, να κηρύττει και να πράττει του κεφαλιού του; Έτσι άρχισε μία φαινομενική ψυχρότητα με τους απλούς Ιουδαίους και ακολούθησαν και κάποιες διώξεις γι’ αυτό και τον αποκάλεσαν εξωμότη (Πράξεις κεφ. Θ, ιγ, ιδ, ιζ, ιη, ιθ, κ, & κη). Διότι πολλοί εύρισκαν την προσωπικότητά του και την ρητορική του απεχθή. Τότε ο Σαούλ αναθεώρησε σε αρκετά σημεία τον μωσαϊκό νόμο και κυρίως εμπνεύσθηκε την μετά θάνατο δικαίωση για τους προσχωρώντας και ας παρέβαιναν τον νόμο, ήταν μία πρωτότυπη πατέντα που είχε μεγάλη ανταπόκριση στο αμαθές πλήθος, «την διακήρυξη της Δικαιώσεως και την μετά θάνατον ανάσταση», όσων συλλήβδην προσχωρούσαν. Εδώ κακογράφει και αλλοιώνει τα αρχαία μυστήρια, διότι κατ’ αυτόν όποιος είναι εν Χριστώ έχει εκπληρώσει τα πάντα και μετά θάνατον δικαιούται τα πάντα. Επίσης εκείνος επέτρεψε στους εθνικούς να παρευρίσκονται στις συναγωγές, αλλά να μην έχουν επαφή με τους «ειδωλολατρικούς ναούς των» (Προς Γαλάτ. β΄ 10).

Ένεκα αυτού διαφώνησε για δεύτερη φορά με τον Βαρνάβα και τον αντικατέστησε με τον Σίλα και άρχισε να περιοδεύει τον ελλαδικό χώρο Τρωάδα, Μακεδονία, Θράκη, Αθήνα και επί 18 μήνες προσπαθούσε να ιδρύσει εκκλησία στην ελευθεριάζουσα Κόρινθο (Πράξεις ιζ΄ 22-31). Τότε τον κατήγγειλαν οι ίδιοι οι Ιουδαίοι στον Ανθύπατο της Αχαΐας (Πελοποννήσου) Γαλλίωνα + 52 και ο Ρωμαίος ανώτατος διοικητής και δικαστής τον απήλλαξε από κάθε κατηγορία, και εκείνος συνέχισε ανενόχλητα το ανθελληνικό του έργο. Είναι η δεύτερη επίσημη εκδήλωση της ανοχής και της στηρίξεώς του από το επίσημο ρωμαϊκό κράτος η πρώτη ήταν όταν του παραχώρησαν διεθνές ρωμαϊκό διαβατήριο, ακολούθησαν και άλλες πολλές, διότι έπρεπε να ολοκληρώσει το ειδεχθές έργο του, δηλαδή την διάλυση του ανεπανάληπτου ελληνικού οικουμενικού πολιτισμού, και την επικράτηση του διεθνούς Σιωνισμού. Αυτά τα λίγα για τον Σαούλ από τα ίδια τους τα κείμενα, που βρίθουν από ανακρίβειες και αυτοαναιρέσεις, γιατί τονίζω γράφτηκαν από διαφορετικούς, ως επί το πλείστον φανατικούς και αμαθείς ρασοφόρους και σε μεγάλες χρονικές περιόδους, εκτός και των εκατοντάδων επεμβάσεων που υπέστησαν με παπικές και αυτοκρατορικές εντολές. Τα της ζωής και το έργο του λαμπρού και μεγάλου φιλέλληνα αυτοκράτορα Νέρωνα θα αναφερθούν στο κυρίως θέμα μας. Είναι γνωστό στους αδέσμευτους ερευνητές-μελετητές της ιστορίας, ότι δια μέσου των αιώνων, έχουν επέλθει απαλοιφές, αλλοιώσεις, προσθήκες και επεμβάσεις σε ιστορικά και χριστιανικά κυρίως κείμενα, διότι ενοχλούσαν με τις αποκαλυπτόμενες αλήθειες και τα πραγματικά γεγονότα, που είχαν λάβει χώρα, τις διάφορες ηγεσίες των εκκλησιών και των διαφόρων δογμάτων ανά τους αιώνες. Είναι καιρός πλέον να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια και η πραγματικότητα, για να μπορέσουμε να πάρουμε την οδόν της αληθείας, που οδηγεί στο φως, την γνώση και την θέωση. Ο μυστηριώδης, ο γνωστός άγνωστος, ο παράξενος ταξιδευτής Σαούλ -κυνηγός– Παύλος πέθανε κατά τας γραφάς το + 64, σαν Ρωμαίος πολίτης με αποκεφαλισμό. Δύο όμως σημαντικοί εκκλησιαστικοί συγγραφείς, ο Ευσέβιος Καισαρείας (άγιος) και ο Ιερώνυμος (άγιος και αυτός), που πρώτος μετέφρασε στα λατινικά από τα ελληνικά την Αγία τους Γραφή, η οποία ονομάσθηκε VULGATA–ΛΑΪΚΗ και που μέχρι σήμερα είναι η επίσημη αναγνωριζομένη μετάφραση από το Βατικανό, μας βεβαιώνουν ότι πέθανε το 67 μ.Χ. Όμως είχε συλληφθεί το 64 μ.Χ. λίγες ημέρες μετά τον εμπρησμό της Ρώμης, κατά τον οποίον μεταξύ των τεραστίων καταστροφών, κάηκαν σπουδαία και σημαντικά πολιτιστικά και θρησκευτικά μνημεία των «ειδωλολατρών» στην Ρώμη, όπως ο Ιππόδρομος, το Παλατίνο (από τον ιδρυτή της Ρώμης τον Αρκάδα Πάλλαντα), οι ναοί της Εκάτης, του Διός, του Ηρακλέους, το Πάνθεον και πολλά άλλα. Έντεχνα τότε κυκλοφόρησε η φήμη ότι ο ίδιος ο Νέρων είχε βάλει την φωτιά, αλλά σε κάθε σοβαρό μελετητή μόνο ένα πικρό χαμόγελο προκαλεί αυτή η επικρατήσασα ψευδής φήμη.

Τουλάχιστον από αυτά που μας αφηγούνται οι αξιόλογοι ιστορικοί εκείνης της περιόδου Τάκιτος και Σουητώνιος, αποκλείεται ο Νέρων να γνώριζε ή να συμμετείχε σε αυτό το μεγάλο έγκλημα. Ο Νέρων ήταν μία λεπτή και καλλιτεχνική προσωπικότητα. Εκτιμούσε τα ιερά όλων των θρησκειών που υπήρχαν στην Ρώμη. Ήταν ο πρώτος μη χριστιανός αυτοκράτωρ που νομοθέτησε υπέρ των πτωχών και των σκλάβων. Είχε απαγορεύσει τις μονομαχίες γιατί απεχθανόταν τις αιματοχυσίες. Ανέβαλλε συνεχώς την υπογραφή της εκτελέσεως των καταδικαστικών αποφάσεων, έτσι έδινε χρόνο στους καταδικασθέντες να πεθαίνουν από φυσικά αίτια. Είχε σταματήσει όλες τις πολεμικές εχθροπραξίες για να σταματήσει το εμπόριο των σκλάβων που πλούτιζε τους συγκλητικούς. Υπήρξε πάντοτε φιλέλληνας, είχε επισκεφθεί δύο φορές την Ελλάδα όπου συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ελευθέρωσε την Πελοπόννησο και απήλλαξε για πέντε χρόνια την Ελλάδα από την φορολογία. Αυτή η φιλολαϊκή και φιλελληνική του πολιτική είχε εξοργίσει την αδίστακτη πλουτοκρατία της Ρώμης και τους φανατικούς οπαδούς της νέας αιρέσεως του Εβραιοχριστιανισμού. Αυτές οι δύο τάξεις από κοινού προετοίμαζαν την δολοφονία του, με επικεφαλής σύνδεσμό τους, τον προσωπικό του δάσκαλο Σενέκα.Την ημέρα του εμπρησμού της Ρώμης, ο Νέρων την αναγόρευσε σε ημέρα πένθους και έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να ανακουφίση, να βοηθήση τα θύματα και να αποκαταστήση τις τεράστιες ζημιές. Επομένως για έναν σοβαρό ερευνητή της εποχής εκείνης, είναι αδύνατον να δεχθή ότι ο Νέρων διέπραξε ένα τόσο βαρύ έγκλημα, με τέτοια διαγωγή και τόσο ευγενική ψυχή. Ο Τάκιτος μας πληροφορή ότι την ημέρα της μεγάλης συμφοράς, συναντούσες στους δρόμους περίεργους ανθρώπους με αναμμένους δαυλούς στα χέρια, που τους πετούσαν μέσα στα σπίτια για να δυναμώνουν και επεκτείνουν την πυρπόληση.

Ποιοί ήταν όμως αυτοί που έσκαβαν κρυφά και άτιμα τον λάκκο του Νέρωνος; Πρώτος απ΄ όλους ο δάσκαλός του ο Σενέκας, ο πρώην στωικός φιλόσοφος και κρυπτοχριστιανός που σκεπτόταν με τον ίδιο τρόπο όπως ο Γάλβας και ο Πισόνε και τόσοι άλλοι από τον «οίκο του Καίσαρος» (Φιλιππησίους 4, 22). Ποιός ήταν ο αδελφός του Σενέκα; Ο Γαλλίων, ανθύπατος της Αχαίας που δεν ανέκρινε και δεν πήρε ποτέ απολογία του Παύλου. Δεν είναι όντως παράξενο, που ενώ ο Παύλος είχε συλληφθή στην Κόρινθο, ελευθερώθηκε από τον ίδιο τον Γαλλίωνα (Πράξεις 18, 12-17), δίχως τουλάχιστον να απολογηθή, με την μεσολάβηση του ελληνίζοντος Εβραίου αρχισυνάγου Σωσθένη. Δεν είναι επίσης παράξενο που ο Παύλος αλληλογραφούσε με τον Σενέκα ; Ποιοί ήταν αυτοί από τον «οίκο του Καίσαρος» που από την καρδιά της Ρώμης έστελναν τους αδελφικούς χαιρετισμούς στους αδελφούς των στους Φιλίππους ; Είναι οι Σενέκας, Πισόνε και Βούρος ; Και ο Επαφρόδιτος ; Δεν είναι παράξενο ο συνεργάτης και συνεταίρος στην εργασία και στον αγώνα με τον Παύλο (Φιλιππησίους 2, 25 και 4, 18) να είναι το ίδιο πρόσωπο που έχωσε το μαχαίρι στον λαιμό του Νέρωνος, γιατί ο ίδιος δεν είχε το κουράγιο να αυτοκτονήσει ;

Αλλά υπάρχει ακόμη κάτι παράξενο στην «Αποκάλυψη» του Ιωάννη: Η γυναίκα που είχε δει την μεγάλη πόλη (Ρώμη) η οποία έχει υπό την εξουσίαν της όλους τους Βασιλείς της γης…μία ημέρα θα γεμίση πληγές και θα καή από την φωτιά και κάθε καπετάνιος, οι ναύτες και όσοι εργάζονται στην θάλασσα θα δούνε τον καπνό από μακριά ενώ αυτή θα καίγεται (Κεφ. 17 και 18). Δεν προαναγγέλεται ο εμπρησμός ; Δεν πρέπει να μας διαφεύγη ότι η Αποκάλυψη είναι ένα αποκρυφιστικό βιβλίο. Διαβάζουμε στην αρχή του 13ου των Πράξεων ακόμη ένα παράξενο. «Ήσαν στην κοινότητα της Αντιοχείας προφήτες και διδάσκαλοι δηλαδή ο Βαρνάβας, ο Συμεών ο αποκλεισθείς Νίγερ, ο Λούκιος ο Κυρηναίος, ο Μαναήν παιδικός σύντροφος του Τετράρχη Ηρώδη Αγρίππα και ο Παύλος». Ο Μαναήν ήταν εκείνος που κατά τον εμπρησμό της Ρώμης το 64, ξεσήκωσε τους εθνικιστές-ζηλωτές Εβραίους της Παλαιστίνης σε εξέγερση. Συνδέοντας όλα αυτά τα ονόματα με τα γεγονότα, οδηγούμεθα στο παράξενο συμπέρασμα ότι η σύλληψη του Παύλου και η μεταφορά του στην Ρώμη, ήταν μέρος ενός καλά οργανωμένου σχεδίου που σκοπό είχε την ανατροπή του φιλέλληνα Νέρωνα δια της πυρπολήσεως της Ρώμης και την ανόρθωση των Εβραίων στην Ιερουσαλήμ. Τα γεγονότα μιλάνε μόνα τους. Ενώ τον συνέλαβαν στον ναό του Σολομώντος και κινδύνευε η ζωή του (Πράξεις 21, 22-23), ο Ρωμαίος χιλίαρχος δήμαρχος της πόσεως Κλαύδιος Λυσίας με όλη του την στρατιωτική δύναμη, επενέβη για να τον πάρη από τα χέρια των Εβραίων.

Τώρα αυτός ήταν ελεύθερος μέσα στην «φυλακή». Ενώ απ’ έξω ο λαός κραύγαζε εναντίον του, ο δήμαρχος Λυσίας του επιτρέπει να ομιλή με στρατιωτική προστασία. Τώρα ο Παύλος αν και ήταν φυλακισμένος, αισθάνεται άνετα. Ο ανιψιός του Περσίνος, γιος τής αδελφής του, τον επισκέπτεται δίχως καμία δυσκολία στην φυλακή και τον πληροφορεί ότι οι Ιουδαίοι ορκίσθηκαν να τον σκοτώσουν (Πράξεις 13 – 14). Ο Παύλος κάλεσε τον εκατόνταρχο και του είπε να οδηγήση τον ανιψιό του στον χιλίαρχο για να τον πληροφορήση κάτι σημαντικό. Αφού τον άκουσε ο χιλίαρχος, είπε στον νεαρό να μην πη σε κανέναν άλλον την πληροφορία του. Κατόπιν κάλεσε δύο εκατόνταρχους και τους διέταξε να σχηματίσουν ένα σώμα από 200 στρατιώτες, 70 ιππείς και 200 τοξότες για να μεταφέρουν τον Παύλο στις εννέα το βράδυ, ώστε να μη το καταλάβουν οι κατήγοροί του, από την Ιερουσαλήμ στην Καισάρεια της Παλαιστίνης, που απέχουν περίπου200 χιλιόμετρα, και αυτό για να φθάση σώος και ασφαλής και να τεθή υπό την κρίση του Ρωμαίου κρατίστου ηγεμόνα Φήλικα. Ο Κλαύδιος Λυσίας συνέταξε επιστολή με όλο το ιστορικό του Παύλου προς τον Φήλικα (Πράξεις 13, 23 – 27). Επίσης είναι παράξενο ότι ο φυλακισμένος Παύλος γνώριζε με λεπτομέρειες το περιεχόμενο του εμπιστευτικού φακέλου που μετέφεραν οι εκατόνταρχοι στον ηγεμόνα. Μετά από πέντε ημέρες έφθασε ο αρχιερέας Ανανίας με τους προύχοντες στην Καισάρεια, ο Παύλος εν τω μεταξύ διέμενε στο Πραιτώρειο. Συνάντησαν τον Φήλικα και ο ρήτωρ Τερτύλλος ιστόρησε το κατηγορητήριο παρόντος του Παύλου, ειπών μεταξύ των άλλων ότι «ο άνθρωπος αυτός είναι λοιμός που κινεί σε στάση τους Ιουδαίους σε όλον τον κόσμο, αφού προσπάθησε να βεβηλώση και το ιερόν του Ναού, και σύμφωνα με τον νόμο μας τον κρίναμε. Αλλά επενέβη ο Λυσίας με πολύ βία και μας τον πήρε από τα χέρια μας» (Πράξεις 24, 1-9) . Στην απολογία του ο Παύλος, σαν καλός Φαρισαίος, τονίζει ότι λατρεύει τον Θεό των πατέρων του, κατά την κατήχηση που έχει πάρει, που αυτοί ονομάζουν πίστη και ότι αυτή είναι σύμφωνα με τον νόμο και έχει αποκαλυφθεί από τους προφήτες, δηλώνει ότι έχει την ελπίδα του στον Θεό των προφητών και ότι θα υπάρξη μία ανάσταση δικαίων και αδίκων (Πράξεις 24, 14-15). Γιατί στην επίσημη απολογία του δεν κάνει καμία αναφορά ότι είναι οπαδός και κήρυκας της τριαδικότητας του Θεού; Γιατί δεν αναφέρεται στον μονογενή Υιό και στο Άγιο Πνεύμα;

Ο Φήλικας δεν τον ελευθέρωσε αμέσως, λέγοντας ότι ήθελε να μάθη περισσότερα από τον χιλίαρχο όταν αυτός θα πήγαινε στην Καισάρεια. Δίνει όμως εντολή στον εκατόνταρχο να παραμείνη υπό κράτηση ο Παύλος και να τυγχάνη «διευκολύνσεων» για να μπορούν οι φίλοι του να του συμπαρίστανται και να τον συντρέχουν (Πράξεις 24, 23-24). Το πιο παράδοξο είναι ότι ο Φήλικας συνοδευόμενος από την σύζυγό του, τον επισκεπτόταν συχνά. Ο παράξενος περιορισμός διήρκεσε δύο χρόνια, διέδωσαν ότι τάχα ο Φήλικας ήθελε χρήματα για να τον ελευθερώση. Αλλά από που ο Παύλος μπορούσε να έχη χρήματα; Μήπως από το εμπόριο των σκηνών, που χρόνια το είχε σταματήσει; Ποιοί ήταν αυτοί που τον υπηρετούσαν και με τι χρήματα τους πλήρωνε για δύο και πλέον χρόνια; Εν τω μεταξύ ο Φήλικας αντικαταστάθηκε από τον Πόρκιο Φέστο και οι Ιουδαίοι όμως δεν είχαν ξεχάσει τον Παύλο. Παρά την περίεργη «απολογία» του, δεν είχαν ικανοποιηθεί, παρουσιάσθηκαν στον νέο κράτιστο ηγεμόνα Φέστο και του ζήτησαν να τον στείλη πίσω στην Ιερουσαλήμ για να δικαστή. Αυτή την φορά επικεφαλής των Ιουδαίων προυχόντων είναι ο αρχιερέας Ανανίας. Τι συμβαίνει όμως εδώ; Μέχρι χθες ο Παύλος, ο φανατικός Φαρισαίος Σαούλ=διώκτης στην εβραϊκή, ήταν το καταδιωκτικό και εκτελεστικό τους όργανο  Η κράτησή του ήταν φαινομενική και ενορχηστρωμένη όπως φαίνεται, γιατί μέχρι χθες ήταν ένα πιόνι τους. Ο νέος ηγεμόνας πληροφορήθηκε και καθοδηγήθηκε από τον απερχόμενο, έτσι απέρριψε το αίτημα των Ιουδαίων και επέτρεψε στον Παύλο να συναντηθή και να μιλήση ελεύθερα με αυτούς. Το πλέον περίεργο στην υπόθεση αυτή είναι ότι το βασιλικό ζεύγος Ηρώδη Αγρίππα και Βερνίκης, βρέθηκαν τυχαία ίσως, στην Καισάρεια και παρεχώρησαν μία επίσημο ακρόαση στον Παύλο. Την επομένη, ο Αγρίππας και η Βερνίκη με μεγάλη συνοδεία, πήγαν στην αίθουσα ακροάσεων, συνοδευόμενοι από όλες τις αρχές (Πράξεις 25 -23).

Προς τι τέτοια μεγαλοπρέπεια και τιμή για μία «κοινωνική» πληγή που παρακινεί τους Ιουδαίους σε όλον τον κόσμο να εξεγερθούν; Είναι μήπως ο Σενέκας ανακατεμένος σ’ αύτήν την υπόθεση; Δεν είναι παράξενο ένας βασιλιάς να συνδιαλέγεται κατ’ επανάληψη με τον «οικουμενικό ανατροπέα του» και να του λέει «αστειευόμενος», για «λίγο ακόμη και θα με έπειθες να με κάνεις χριστιανό» (Πράξεις 26, 28). Ενώ η όλη δικαστική ατμόσφαιρα ήταν υπέρ του Παύλου, εκείνος έριξε το γάντι. Ζήτησε να δικασθή από το αυτοκρατορικό δικαστήριο στην Ρώμη γιατί ήταν Ρωμαίος πολίτης. Τίτλος πολύ τιμητικός που τον είχαν απονήμει στον πατέρα του ή σε αυτόν; Για εξαίρετες υπηρεσίες στην Ρώμη. Το ζήτησε αυτό γιατί είχε καταλάβει ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να ελευθερωθή από ένα ανώτερο δικαστήριο και να βρεθή στην καρδιά της αυτοκρατορίας και να εφαρμόση τα σχέδιά του. Ο Αγρίππας είπε στον Φαίστο: «Αυτός θα μπορούσε να ελευθερωθή εάν δεν είχε προσφύγει με την έφεσή του στον Καίσαρα» (Πράξεις 26, 32). Δηλαδή η έφεση του απέκλεισε την απελευθέρωσή του… Στην Ρώμη δεν γνώριζε μόνο τους Σενέκα, Πισόνε, Βούρο, Γάλβα, Επαφρόδιτο και τόσους άλλους από τον οίκο του Καίσαρος, ήταν σε επαφή επίσης και με άλλες σημαίνουσες προσωπικότητες που τους μνημονεύει στις επιστολές του: «Χαιρετίστε τους οικείους του Αριστόβουλου, χαιρετίστε τον συγγενή μου Ηρωδίωνα, και εκείνους του οίκου του Ναρκίσσου» (Ρωμαίους 16, 10-12).

Με αυτές τις προϋποθέσεις ο Παύλος μεταφέρθηκε στην Ρώμη. Το ταξίδι του ήταν μακρύ, περιπετειώδες και ναυάγησε αρκετές φορές (Πράξεις 27-28). Όταν το πλοίο προσάραξε σε μία νησίδα της Μάλτας, η φρουρά του φοβούμενη να μη δραπετεύσουν οι μεταγόμενοι, σκέφθηκε να τους σκοτώση όλους. Αλλά ο εκατόνταρχος είχε οδηγίες να τον προστατεύη και να τον πάη οπωσδήποτε στην Ρώμη, δεν τους το επέτρεψε. Τρεις μήνες αργότερα ο Παύλος ήταν στην Ρώμη. Και στην Ρώμη αρχίζει μία νέα σειρά παραδοξοτήτων που αφορούν την εκεί παραμονή του, περιορισμένος και σε αναμονή της κρίσεως του δικαστηρίου, περνάει τρία ολόκληρα χρόνια σε σπίτι που είχε ενοικιάσει, δέχεται όλους όσους ήθελε δίχως καμία απαγόρευση ή περιορισμό (Πράξεις 28, 30). Μέχρι σήμερα δεν έχει αποκαλυφθεί ποιός πλήρωνε το ενοίκιο και όλες τις δαπάνες διαβιώσεώς του. Με πλήρη ελευθερία προσκαλεί στο σπίτι του τους εξέχοντας Ιουδαίους που κατοικούσαν στην Ρώμη (Πράξεις 28, 17-20). Αλλά οι Ιουδαίοι είχαν μεταφερθεί βιαίως στην Ρώμη, ήσαν μήπως οι σκλάβοι της «οικίας του Καίσαρος »; Ποιός είχε φροντίσει να τοποθετηθούν εκεί και τι εντολές είχαν πάρει; Γιατί ένας υπόδικος να θέλη να συναντά ειδικά αυτούς; Οι Πράξεις αναφέρουν ότι στούς προσκεκλημένους του είπε ότι εκείνη την περίοδο ήταν αλυσσοδεμένος εξ αιτίας «της ελπίδος του Ισραήλ». Τι ακριβώς σήμαινε αυτή «η ελπίδα» ειδικά για τους συνομιλητές του, μήπως την ανάσταση των νεκρών ή την ανάσταση του λαού και του έθνους από τον ρωμαϊκό ζυγό; Δηλαδή όταν οι ταξιδιώτες προς τους Εμμαούς με επικεφαλής τον Παύλο, ομιλούν για τον Ιησού ότι αυτός ήταν το πεπρωμένο της απελευθερώσεως του Ισραήλ, εννοούσαν ότι θα κληρονομούσαν τον παράδεισο;

Όταν ο Παύλος λέει στους Ιουδαίους ότι πάει να δικαστή εξ αιτίας της «ελπίδος του Ισραήλ» δεν είναι σαν να τους έλεγε ότι είναι ένας Ζηλωτής κρατούμενος ; Ένα ακόμη παράξενο στοιχείο, όταν οι προύχοντες των Ιεροσολύμων εξοργισμένοι από όσα τους έλεγε τον καταδίκασαν με την ποινή του θανάτου, γιατί δεν τον λιθοβόλησαν όπως έκαναν με τον Στέφανο; Τι είδους καταδίκη ήταν αυτή που δεν εκτελέστηκε; Οι Πράξεις αναφέρουν ότι οι Εβραίοι της Ρώμης δεν γνώριζαν τίποτε για την άφιξή του στην πόλη (28, 21) αγνοώντας ότι προηγουμένως αναφέρουν ότι τον περίμεναν στην είσοδο της Ρώμης με τιμές (28, 15). Επίσης αναφέρουν ότι έμεινε «φυλακισμένος» για δύο χρόνια. Η αυτοκρατορική δικαιοσύνη ήταν τόσο αργή; Και γιατί η περιγραφή διακόπτεται τόσο απότομα; Ο κραταιότατος Θεόφιλος δεν είχε την περιέργεια ή και την αγωνία να μάθη τι τέλος είχε ο Παύλος; (Ο Λουκάς ήταν μαθητής του Παύλου και τον ακολούθησε στο ταξίδι του από την Καισάρεια στην Ρώμη. Ο Θεόφιλος ήταν από την ανωτάτη κοινωνική τάξη και πολύ πλούσιος. Προσηλυτίσθηκε στον Χριστιανισμό από τον Λουκά και χάριν αυτού ο Λουκάς έγραψε το Ευαγγέλιό του και τις Πράξεις των Αποστόλων. Ο Θεόφιλος ήταν προστάτης του Παύλου και του Λουκά. Γιατί όμως απότομα αποσιωπάται από τα κείμενα και δεν ξαναβρίσκομε το όνομά του πουθενά;).

Όλες αυτές οι παράξενες συμπτώσεις μας οδηγούν να κάνουμε την «αμαρτωλή» σκέψη ότι ο Παύλος είχε σχέση με τον εμπρησμό της Ρώμης και γι’ αυτό φρόντισε να πάη στην Ρώμη, ενώ μπορούσε όπως είδαμε να ελευθερωθή αφού η διεθνικότητά του ήταν το άλλοθί του. Μπορούμε να πούμε ότι οι άνθρωποί του που κατοικούσαν στην Ρώμη, τον είχαν «ελευθερώσει». Γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι υπήρξε ένα προκαθορισμένο σχέδιο και θα ήταν εύκολο να οργανωθή μία «φυγή» του μετά από τον πανικό που θα επακολουθούσε από τον εμπρησμό. Αλλά οι αλήθειες βγαίνουν δύσκολα και με το σταγονόμετρο, λόγω του γεγονότος ότι τα κείμενα της Καινής Διαθήκης έχουν αλλοιωθεί κατ’ επανάληψη για να εξυπηρετήσουν άνομους και δογματικούς σκοπούς των φανατικών. Ο Παύλος δραπέτευσε και αναχώρησε εσπευσμένα για να κρυφτή στην Τροία, όπου και συνελήφθη σαν συνεργός και συνένοχος των εμπρηστών και μεταφέρθηκε κατεπειγόντως στην Ρώμη. Ο χρόνος της παρουσίας του Παύλου στην Ρώμη και ο εμπρησμός της συμπίπτουν και με την σιγή – απόκρυψη αυτού του τρομερού συμβάντος εκ μέρους των Πράξεων, είναι τυχαίο ή παράξενο και τι σημαίνει; Διαβάζομε ένα μέρος από την τελευταία επιστολή του, που έστειλε από την Ρώμη στον φίλο του Τιμόθεο που βρισκόταν στην Έφεσο. (Δευτέρα προς Τιμόθεο 1, 3-8): «Δοξάζω τον Θεό γιατί τον υπηρέτησα πάντοτε με αγνή συνείδηση όπως οι πρόγονοί μου… Δεν ντρέπομαι για το μαρτύριο του Κυρίου μας ούτε και για μένα που είμαι αλυσσοδεμένος για εκείνον». Εδώ διασαφηνίζει ότι η πίστη του στον Θεό είναι αυτή που διδάχτηκε από τους προγόνους του και ότι ο Θεός είναι ο προστάτης και ελευθερωτής του εβραϊκού λαού. Από τον Τιμόθεο ζητεί να μη ντρέπεται για τον Ιησού που καταδικάσθηκε σαν πολιτικός εγκληματίας και να μην ντρέπεται ούτε και για εκείνον που βρίσκεται «αλυσσοδεμένος» στην Ρώμη. Γιατί μπορεί ένας πιστός μαθητής να ντρέπεται για τον δυστυχούντα μεγάλο διδάσκαλό του;

Ποιά υπήρξε η πραγματική κατηγορία που του απαγγέλθηκε κατά την δευτέρα σύλληψή του στην Ρώμη, που έκανε τους μαθητές και τους συνεργάτες του να ντρέπονται; Αποκαλύπτεται δια βραχέων. Πρέπει αυτός να ήταν ο λόγος για τον οποίον τον εγκατέλειψαν ο Φίγγελος, ο Ερμογένης, όλοι της Ασίας, ο Δήμος, ο Κρεσσέντε και άλλοι ενώ ο Αλέξανδρος ο Χαλκουργός, του προξένησε πολλά δεινά (1, 15-4, 9-16). Όμως ποιά δεινά ; Λέει ότι τον εγκατέλειψαν μετά την πρώτη απολογία του. Δηλαδή τα άτομα που τον εγκατέλειψαν ήσαν και οι μάρτυρες υπερασπίσεώς του, που τους είχε πάρει μαζί του από την Καισάρεια στην Ρώμη. Πως λοιπόν δεν αναφέρονται στις πράξεις κατά την περιγραφή του ναυαγίου;  Η φράση «η πρώτη μου απολογία» έχει προστεθεί (ως συνήθως) από κάποιον μεταγενέστερα. Όταν για τον Παύλο όλα πήγαιναν καλά, δηλαδή του είχαν επιτρέψει να ενοικιάση σπίτι, να δέχεται ελεύθερα όποιον ήθελε και να απολαμβάνη μία ελευθερία πρωτόγνωρη για έναν υπόδικο, πως και αλλάζουν έτσι απρόοπτα τα πράγματα και σώζεται από το στόμα του λέοντος; (4 – 17). Εφ’ όσον ήταν Ρωμαίος υπήκοος δεν μπορούσε να γίνη βορά των λεόντων, γιατί όμως κάνει μνεία μία τέτοια ανακρίβεια; Ενώ ο συντάκτης-τες των πράξεων είναι τόσο ακριβολόγοι, για όλες τις συλλήψεις του Παύλου, γιατί το αποσιωπούν αυτό; Μετά τον εμπρησμό εγκατέλειψε τον περιορισμό και έφυγε αμέσως κρυφά για την Τροία, εκεί κρύφτηκε στο σπίτι του Κάρπου. Ότι τις φωτιές τις έβαλαν οι χριστιανοί και ότι αρχηγός τους ήταν ο Παύλος, έγινε δεκτό από την διοίκηση αμέσως. Έτσι ενήργησαν κεραυνοβόλα και με βίαιο τρόπο τον συνέλαβαν και τον μετέφεραν στην Ρώμη. Να γιατί εγκαταλείφτηκε από φίλους και συντρόφους.

Ο Παύλος παρακαλεί να έλθη στην Ρώμη ο Τιμόθεος, και να του φέρη και τον χιτώνα του (4 – 13). Κατά τις πράξεις και τις επιστολές του, έχουν περάσει τουλάχιστον δέκα χρόνια από την διαμονήν του στην Έφεσο με τον Τιμόθεο. Πως δικαιολογείται και τι συμβαίνει και μετά τόσα χρόνια θυμάται τα έντυπά του και τον χιτώνα που ήταν παρατημένα τόσον καιρό; Ας θυμηθούμε για λίγο, τον Σουητώνιο που αναφέρει ότι πολλοί και αξιόλογοι άνθρωποι έβλεπαν διάφορα άτομα να κρατούν αναμμένους δαυλούς, δεν επενέβησαν όμως, γιατί όλοι αυτοί ήσαν σκλάβοι του αυτοκράτορος. Κατά τύχη ίσως ήταν «οι άγιοι του Αυτοκρατορικού οίκου» (Φιλιππησίους 4, 22). Μέχρι σήμερα έχουν καταφέρει να πείσουν την πλειοψηφία του κόσμου ότι την φωτιά την έβαλε ο «παράφρων» Νέρων που ήταν παθιασμένος με την ποίηση. Διέδωσαν με επιτυχία ότι έκαψε την Ρώμη για να δη πως τάχα καιγόταν η Τροία και να εμπνευσθή και εκείνος ένα ποίημα αριστούργημα, όπως ο Όμηρος την Ιλιάδα (Άρα ο Όμηρος, κατά τους χριστιανούς του 64 μ.Χ., είχε παραστεί αυτόπτης μάρτυς του εμπρησμού της Τροίας. Πόσα στοιχεία μας έχουν στερήσει …).

Όμως είναι γνωστό ότι οι πρώτοι που έσκαβαν τον λάκκο του Νέρωνος ήταν η ίδια του η μάνα και ο πλέον έμπιστος, ο δάσκαλός του ο Σενέκας. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι οι χριστιανοί έκαψαν κατ’ επανάληψη την Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας, δύο φορές την Αγία Σοφία, ότι σκότωσαν με τον πλέον βάρβαρο και ειδεχθή τρόπο και έκαψαν το σώμα της μεγάλης Αλεξανδρινής φιλοσόφου και μαθηματικού Υπατίας. Και τέλος ότι επί αιώνες, μαυροφορεμένες φιγούρες (στην αρχή ήσαν Εβραίοι, που με την πάροδο του χρόνου είχαν μετεξελιχθεί με τον προσυλητισμό σε όργανά τους οι Χριστιανοί, γιατί διατηρούσαν ένα βαθύ μίσος κατά των Ελλήνων, των Ρωμαίων και των έργων του πολιτισμού των), περιφερόταν στον ευρύ ελληνικό χώρο, έχοντας στο ένα χέρι δαυλούς και στο άλλο σφυριά, έκαιγαν και έσπαζαν κάθε τι το ελληνικό –ειδωλολατρικό κατ’ αυτούς. Ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος αναφέρει ότι ο εμπρησμός της Ρώμης έγινε τον Ιούλιο του 64 και ότι την ημέρα αυτή ο Νέρων απουσίαζε γιατί ήταν στην γενέτειρά του, το Άντζιο. Αλλά από τις μυστικές επιστολές του Σενέκα διαβάζουμε ότι η πυρπόληση ξέσπασε τον Μάρτιο του 64. Το ποιός λέει την αλήθεια, συμπεράνετέ το εσείς αγαπητοί αναγνώστες. Γνωρίζομε ότι τον Μάρτιο του 64, ο φίλος και συνεργάτης του Παύλου Μαναήν ο οποίος ήταν σύντροφος του Ηρώδου του Τετράρχου ( Πράξεις 13, 1-2) κήρυξε την επανάσταση κατά των Ρωμαίων. Λοιπόν πότε κάψανε την Ρώμη; Ασφαλώς τον Μάρτιο του 64. Μπορούμε να δεχθούμε ότι ο Τάκιτος το λησμόνησε; Όχι μετ’ επιτάσεως, γιατί κάποιο χέρι (όπως τόσες άλλες φορές) διόρθωσε το κείμενο του Τάκιτου, ούτως ώστε η εβραϊκή εξέγερση να μη συμπέση με τον εμπρησμό της Ρώμης. Γιατί αρχηγός της εξέγερσης ήταν ο Μαναήν. Όταν όμως «διόρθωναν» τον Τάκιτο, οι πλαστογράφοι αγνοούσαν τα γραπτά του Σουητώνιου, κατά τα οποία ο Νέρων τον Ιούλιο του 64 βρισκόταν στην Ολυμπία για να συμμετάσχη στους Ολυμπιακούς αγώνες. Είναι γνωστό ότι ετελούντο ανά τετραετία και κατά τον μήνα Ιούλιο. Τέλος δε, από τα πλέον παράδοξα είναι ότι ο φίλος του Παύλου Λουκάς, που τον συνόδευσε από την Καισάρεια έως την Ρώμη και παρέμεινε μαζί του όλον τον χρόνο, δεν αυτοαναφέρεται στις Πράξεις, που είναι δικό του έργο, αλλά ούτε πουθενά αλλού, γιατί όλα αυτά αποσιωπούνται; Η μήπως αφαιρέθηκαν;

Κλείνοντας αυτήν την έρευνα-μελέτη των αναμφισβήτητων στοιχείων, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Παύλος είχε γαλουχηθεί από το «μεσσιανικό κίνημα», δηλαδή αυτό που οι Σικάριοι (μαχαιροβγάλτες-ζηλωτές) δεν κατόρθωσαν πριν κάποια χρόνια να επιτύχουν, ο Παύλος το εκτέλεσε με δογματικό – θρησκευτικό – φιλοσοφικό τρόπο και με αλληγορική μέθοδο και επιτηδειότητα, εμβολιάζοντας την Εβραϊκή χίμαιρα στην ελληνολατινική πραγματικότητα. Ο Παύλος είναι ο φανατικός μεσσιανικός ζηλωτής που αγωνίστηκε για το εβραϊκό όραμα που συνίστατο στην απελευθέρωση του λαού του και την υποταγή όλου του κόσμου σ’ αυτόν διά του Γιαχβέ. Ο Παύλος σαν καλός Φαρισαίος, ήταν ο εκφραστής, με κάθε μέσον, του καθαρού Εβραϊσμού. Ο Εβραϊσμός με τον Παύλο εκδικείται τον Ελληνισμό, εξ αιτίας της ανωτερότητός του σε όλους τους τομείς. Ο Εβραϊσμός πάντοτε μισούσε και υπολόγιζε σαν μεγαλύτερο εχθρό του τον ελληνικό πολιτισμό και τις επιτεύξεις του, αυτό αποδεικνύεται από τα επίσημα γραπτά τους, τουλάχιστον από τον 7ο αιώνα π.Χ. Γιατί η δύναμη του Ελληνισμού βασίζεται στην γνώση, στην ελευθερία του πνεύματος και της συνειδήσεως και όχι σε μία τυφλή πίστη. Όταν οι Εβραίοι μιλούσαν για παγανιστές και ειδωλολάτρες, εννοούσαν τους Φιλισταίους-Έλληνες, τον πολιτισμό τους και τις φιλοσοφικο-θρησκευτικές αντιλήψεις των. Ο Παυλισμός δεν είναι ο πρώτος ιδεαλιστικός Χριστιανισμός. Ο Παύλος πρόδωσε, πλαστογράφησε και αλλοίωσε τον Χριστό και δεν θα είχε επιβληθεί στον ελλαδικό τουλάχιστον χώρο, εάν οι Ρωμαίοι δεν είχαν υποδουλώσει, μόνον διά των όπλων, τους Έλληνες. Η εβραϊκή επικράτηση ήταν τηλε-εντελόμενη, ο Παύλος έπαιξε τον ρόλο της ωρολογιακής βόμβας στα θεμέλια του Ελληνισμού και του πολιτισμού των. Αυτόν τον ελληνικό πολιτισμό και το αδάμαστο πνεύμα του, που ελεύθερο και άσπιλο θαυμάστηκε, όπως αναφέρουν, από τον Ιησού, ο Παύλος τον ρύπανε. Ο Χριστιανισμός του Ιησού και ο «Χριστιανισμός» του Παύλου είναι δύο λέξεις που ηχούν το ίδιο, αλλά είναι εντελώς διαφορετικού περιεχομένου και ουσίας. Και κάτι σημαντικό, ο Ιησούς δεν εξήγγειλε και ούτε δημιούργησε καμία θρησκεία, ο Παύλος λανσάρισε και δημιούργησε την νέα εβραϊκή αίρεση, η οποία πρέπει να ονομάζεται Παυλισμός και όχι Χριστιανισμός.

Ελευθέριος Διαμαντάρας
Ερευνητής – Μελετητής
Ιστορίας – Φιλοσοφίας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.pare-dose.net/?p=4040#ixzz1hOPnrzTD

ΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΗΘΕΙ Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΚΙΝΗΤΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΤΡΙΠΛΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΝΑ ΜΕΙΩΝΟΥΝ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΚΑΙ Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ  ΑΚΙΝΗΤΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΝΑ ΜΕΝΕΙ  ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΗ. Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΔΥΝΑΣΤΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ. ΕΠΙΣΗΣ ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΤΩΝ ΠΑΠΑΔΩΝ ΚΑΙ ΔΕΣΠΟΤΑΔΩΝ. ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΟΙ ΠΑΠΑΔΕΣ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ; ; ; ;

ΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΗΘΕΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΠΛΟ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΗ Η ΑΚΙΝΗΤΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΚΟΠΕΙ Η ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΠΑΔΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

ΝΑ ΤΙ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΑΝ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ

Η Μαρία Τζάνη για την Εθνοκτονία του αληθινού Ελληνισμού

Μαρία Τζάνη: Τα Ψέματα που λένε στο Ορθοδοξιστάν

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΙΑΧΩΒΑ

Η ΓΝΩΣΗ

Η γνώση των Νόμων της λειτουργούσης Φύσεως δίδει στον κάτοχό της πτέρυγας αετού και δύναμη λέοντος, ώστε να έχει την δυνατότητα να υποτάξει στην θέλησή του τις μορφές του απείρου. Σε αντίθεση με την αξία της γνώσεως υπάρχει η αρνητική διδαχή (από την λεγόμενη «παλαιά διαθήκη») η οποία ατυχώς μέσω των «βιβλικών» λεγομένων θρησκειών διασώθηκε μέχρι σήμερα και διδάσκει ότι η γνώση (του «καλού» και του «κακού») αποτελεί τον απαγορευμένο για τον άνθρωπο καρπό και συνεπώς είναι θεϊκή κατάρα την οποία πρέπει να αποφύγει ο άνθρωπος γιατί διαφορετικά θα προκαλέσει την οργή του «ενός εξωκοσμικού θεού ή Ιαχωβά ή Γιαχβέ» και ότι δεν θα έχει θέση στον «παράδεισο», δηλαδή σε χώρο όπου ο άνθρωπος θα παραμένει αδρανής σαν φυτό και σε κατάσταση άγνοιας (δηλαδή αποκτήνωσης) και ότι αυτή η κατάσταση (της αδράνειας και άγνοιας) αποτελεί τέτοια ευτυχία που ορισμένοι θυσιάζουν την ζωή τους γι’ αυτήν και κατά τον μεσαίωνα κατέστρεψαν έναν λαό, τους Έλληνες και όλα τα πολιτισμικά τους στοιχεία!. Η γνώση δεν είναι κατάρα αλλά είναι δύναμη και μάλιστα η μεγαλύτερη μέσα στο Σύμπαν και συνεπώς ευλογία την οποία ο πνευματικός κόσμος μεταβιβάζει στην ανθρωπότητα ώστε μέσω αυτής να προοδεύει και εξελίσσεται πνευματικά.

Η ΕΡΓΑΣΙΑ

Η εργασία για τον ελεύθερο άνθρωπο είναι ύψιστη αρετή και ο οποίος όχι μόνον δοξάζει την εργασία και τους εργάτες αλλά και καταδικάζει τους άεργους και κατ’ επέκταση καταδικάζει τον παρασιτισμό και την μάστιγα της ανθρωπότητας που έχει ως εφεύρημα αφενός μεν το οικονομολογικό θεώρημα της «ήσσονος προσπάθειας» (δηλαδή κέρδος με ελάχιστη προσπάθεια, ανεξάρτητα από τον σκοπό και προορισμό αυτής της προσπάθειας) και αφετέρου την αρνητική διδαχή (από την «παλαιά διαθήκη») η οποία ατυχώς μέσω των «βιβλικών» θρησκειών διασώθηκε μέχρι σήμερα και διδάσκει ότι η εργασία είναι θεϊκή κατάρα στην οποίαν καταδικάστηκε και πρέπει να υποκύψει ο άνθρωπος γιατί οι «πρωτόπλαστοι» παραβίασαν την εντολή του «ενός εξωκοσμικού θεού δηλ. του Γιαχβέ» και έφαγαν εκ του δέντρου της γνώσεως και ότι η υπέρτατη ευτυχία είναι η μετά θάνατο κληροδότησει του «παράδεισου», δηλαδή χώρου όπου ο άνθρωπος θα παραμένει άεργος και αδρανής σαν φυτό και ότι αυτή η φυτική ζωή, κατά τους οπαδούς των «βιβλικών» θρησκειών (εβραιοχριστιανικής και ισλάμ) αποτελεί τέτοια ευτυχία που ορισμένοι θυσιάζουν την ζωή τους γι’ αυτήν ή κατά τον μεσαίωνα κατέστρεψαν έναν λαό, τους Έλληνες και όλα τα πολιτισμικά τους στοιχεία. Η εργασία δεν είναι κατάρα αλλά ευλογία την οποία ο πνευματικός κόσμος κληροδότησε στην ανθρωπότητα γιατί μέσω αυτής προοδεύει και εξελίσσεται πνευματικά και πολιτιστικά. Η αποφυγή της εργασίας, ακόμα και αν βασίζεται σε «ιερά βιβλία», προκαλεί στασιμότητα που αποτελεί έμπνευση του σκότους, αυτού του σκότους το οποίο δεν θέλει την πρόοδο και εξέλιξη της ανθρωπότητας, αφού η εργασία είναι μοχλός προόδου και εξελίξεως της ανθρωπότητας και, πέραν του χρησίμου αποτελέσματος, μας αποκαλύπτει τα μυστικά της Φύσεως, τόσο της οργανικής όσο και της πνευματικής.

Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ

Η ουσιώδης διαφορά μεταξύ του ανθρώπου και των Θεών (όπως τους εννοούν οι Έλληνες) είναι η αθανασία. Οι άνθρωποι είναι θνητοί ενώ οι Θεοί αθάνατοι. Οι Θεοί, σύμφωνα με την ελληνική θρησκεία, βοηθούν τους ανθρώπους να αποκτήσουν την γνώση, να προοδεύσουν και να αποκτήσουν την αθανασία (δηλαδή να γίνουν κι αυτοί Θεοί) και αυτό γινότανε μέσω των μυστηριακών σκηνωμάτων. Αντίθετα ο Γιαχβέ, θέλει τον άνθρωπο χωρίς γνώση (δηλαδή σε κατάσταση αποκτήνωσης) και φοβάται μήπως αποκτήσει και ο άνθρωπος την αθανασία και γίνει σαν αυτόν! Ας μας προβληματίσει αυτή η διαφορά!

Απορώ, τι τέλος πάντων είναι ο Γιαχβέ; Είναι ο δημιουργός του κόσμου ή μήπως είναι ο άρχων του σκότους;

Στυλιανός Τάκας, φυσικός και πτυχιούχος της νομικής, stytakas@otenet.gr

Μονοθεϊσμός ή πολυθεϊσμός;

Όπως είναι φανερό, η έκφραση μονοθεϊστική θρησκεία ή μονοθεϊσμός στερείται νοήματος γιατί η έννοια της λέξεως θεός, όπως νοείται στην ελληνική γλώσσα (βλέπε λεξικό Ελληνικής γλώσσης Καρπολά), δεν δύναται να αποδοθεί στο Δημιουργικό Αίτιο του Σύμπαντος. Επίσης η άρνηση της ύπαρξης πνευματικών ιεραρχιών, μέλη των οποίων, κατά τους Έλληνες, είναι οι Θεοί (πνεύματα) οδηγεί στην άρνηση της ύπαρξης και λειτουργίας του παγκοσμίου Νόμου της Εξελίξεως, η ύπαρξη και λειτουργία του οποίου είναι προφανής στον σύγχρονο πνευματικό άνθρωπο που έχει ξεφύγει από τον μεσαιωνικό σκοταδισμό. Η προσπάθεια ορισμένων μονοθεϊστικών θρησκειών να υποκαταστήσουν τις πνευματικές ιεραρχίες με τους «αγγέλους» (εβραϊκή παράδοση) ή με τους «αγίους»([1]) (χριστιανική παράδοση) είναι ατελής γιατί εξ ορισμού είναι στατική κατάσταση και αφήνει πολλά ερωτηματικά π.χ. θα αναφέρω ένα εξ αυτών: Πως μπορεί να αναβαθμιστεί σε επίπεδο πέραν του ανθρώπινου ένας κοινός εγκληματίας και αγιοποιηθεί! όπως π.χ. ο «μέγας και άγιος και ισαπόστολος» αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο οποίος αγιοποιήθηκε γιατί προσέφερε πολιτική κάλυψη στον χριστιανισμό παρά το εγκληματικό παρελθόν. Συνεπώς η άποψη που διατυπώνεται από ορισμένους συγγραφείς ή συντάκτες άρθρων ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν μονοθεϊστές είναι τουλάχιστον αφελής. Διατυπώνεται από αυτούς οι οποίοι είτε προσπαθούν να αποδείξουν ότι τα πάντα προέρχονται από τους Έλληνες (ακόμα και ο μονοθεϊσμός των βιβλικών θρησκειών) και ηθελημένα διαστρεβλώνουν τις απόψεις των αρχαίων μας προγόνων είτε έχουν παρερμηνεύσει τα κείμενα των αρχαίων μας προγόνων (όσα περισώθηκαν από την καταστροφική μανία των χριστιανών) από αδυναμία τους να διεισδύσουν στις λεπτές έννοιες των φιλοσόφων. Οι Έλληνες, λοιπόν, ήταν και είναι πολυθεϊστές και πιστεύουν στην ύπαρξη πνευματικών ιεραρχιών, μέλη των οποίων είναι οι Θεοί των διαφόρων επιπέδων. Η άποψη που διατύπωσε νεοπυθαγόρειος φιλόσοφος ότι «και οι Θεοί περί Θεών ομιλούν» δηλαδή ότι όπως εμείς έχουμε τους θεούς του γήινου περιβάλλοντος έτσι και οι θεοί του γήινου περιβάλλοντος έχουν και αυτοί τους θεούς τους κ.ο.κ. διευκρινίζει σαφέστατα την σημασία της ύπαρξης αυτών των ιεραρχιών. Βεβαίως, μετά τα ανωτέρω, παραμένει ανοικτό το θέμα σχετικά με την πίστη των Ελλήνων για τον Δημιουργό. Τους Έλληνες δεν τους απασχολούσε, ούτε τους απασχολεί ιδιαίτερα, το θέμα του Δημιουργού Αιτίου, γιατί το Δημιουργό Αίτιο δεν είναι ατομική νοητική ύπαρξη ώστε να απευθύνονται σ’ αυτό για βοήθεια, ούτε είναι λογικά νοητό το Δημιουργό Αίτιο να προστρέξει σε μία ατομικότητα για να την συνδράμει. Οι Έλληνες την λατρεία τους προς το Δημιουργό Αίτιο την εκδηλώνουν με την λατρεία που αποδίδουν προς την Θεία Φύση η οποία είναι η έκδηλη έκφραση του Δημιουργού Αιτίου, δηλαδή ήταν και είναι Φυσιολάτρες. Γι΄ αυτό είχαν καθιερώσει γιορτές κατά τις ισημερίες και τις τροπές του Ηλίου (τις Φυσικές Γιορτές), π.χ. τα Ανθεστήρια την εαρινή ισημερία κλπ. Παράλληλα οι μύστες στα μυστήρια «κεκλεισμένων των θυρών» τελούν ειδικές τελετές κατά τις ισημερίες και τις τροπές του Ηλίου, αποδίδοντες έτσι την λατρεία τους προς την Θεία Φύση.

Ο θεός των βιβλικών θρησκειών

Ο θεός των Ιουδαίων (Γιαχβέ) και ο θεός των Χριστιανών ταυτίζονται πλήρως και όχι «δυνάμει». Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι το βασικότερο μέρος της Βίβλου (δηλαδή του ιερού βιβλίου των χριστιανών) είναι η Παλαιά Διαθήκη των Ιουδαίων η οποία αναφέρεται σ’ αυτόν τον θεό κατά μοναδικό τρόπο και περιγράφει την κοινή κοσμογονία των Ιουδαίων και των Χριστιανών. Αν οι Χριστιανοί ήθελαν να διαχωρίσουν την θέση τους ως προς το θέμα του θεού με τους Ιουδαίους τότε θα αφαιρούσαν από την Βίβλο όλα τα ιερά βιβλία των Ιουδαίων και θα είχαν ως βασικό ιερό βιβλίο τους ΜΟΝΟΝ την Καινή Διαθήκη. Όμως ο χριστιανισμος χωρις τα ιερα βιβλια των ιουδαιων δεν θα μπορουσε να υπάρξει ως θρησκεια και γι’ αυτόν τον λόγω αδυνατεί να τα αφαιρέσει. Αυτό σημαίνει ότι ουσιαστικά ο Χριστιανισμός είναι θρησκεία μέσα από την θρησκεία των Ιουδαίων δηλαδή ιουδαϊκή αίρεση, η οποία, στο πρόσωπο του Ιησού, αναγνώρισε τον αναμενόμενο Μεσσία των Ιουδαίων και στη συνέχεια, όπως ήταν επόμενο, συμπεριέλαβε την διδασκαλία του Ιησού στα ιερά του κείμενα. Όμως, παρά ταύτα ο χριστιανισμός ενήργησε με πνεύμα αντίθετο προς τις διδασκαλίες του Ιησού π.χ. το «αγαπάτε αλλήλους» του Ιησού το εννόησε ως «φανατίζεστε και εξοντώστε στην πυρά τους αλλόδοξους και τα βιβλία τους, κατακρεουργήστε όσους αρνούνται το χριστιανισμό (π.χ. η θλιβερή περίπτωση της ελληνίδας φιλοσόφου Υπατίας την οποία κατακρεούργησαν οι χριστιανοί με προτροπή του Επισκόπου Αλεξανδρείας Κύριλλου, ο οποίος αργότερα ανακηρύχθηκε «άγιος»), καταστρέψτε τα ιερά και όλα τα έργα τέχνης που δεν απεικονίζουν χριστιανικά σύμβολα κλπ». Επίσης ο χριστιανισμός διαστρέβλωσε όλες τις έννοιες της αρχαίας λατρείας π.χ. στην λέξη δαίμων που στα ελληνικά σημαίνει θεός έδωσε την έννοια διαβολικής ύπαρξης, στην λέξη εωσφόρος που στα ελληνικά σημαίνει αυτός που φέρει το φως δηλαδή τη φωτεινή ύπαρξη που φέρει τα ΦΩΣ έδωσε επίσης έννοια διαβολική κ.ο.κ. Αλλά γιατί έγιναν αυτά;; Η επόμενη παράγραφος το προσεγγίζει. Ο κοινός θεός των Ιουδαίων και χριστιανών (ο Γιαχβέ) δεν είναι ανεξάρτητος από τον κόσμο και την ύλη ούτε είναι νοητός χωρίς αναφορά στην ύλη αφού εκδηλώνει ιδιότητες ατομικοποιουμένου πνεύματος και μάλιστα αρνητικού πνεύματος και όχι τις ιδιότητες του Δημιουργού. Συγκεκριμένα([2]): α) είναι ρατσιστής γιατί θεωρεί τους Ιουδαίους «περιούσιο» λαό του έναντι της λοιπής ανθρωπότητας και δίδει στους Ιουδαίους τους άλλους λαούς ως περιουσιακό τους στοιχείο([3]) (σαν ένα κοπάδι πρόβατα) και β) έχει δολοφονική μανία γιατί εμπνέει στον Ιησού του Ναυή να προβεί σε σφαγές και γενοκτονίες των λαών που κατοικούσαν στην χώρα που τους «παραχώρησε» ο Γιαχβέ([4]). Αλλά και οι Χριστιανοί εκδήλωσαν έμπρακτα ανάλογες ιδιότητες, όταν απέκτησαν κρατική εξουσία, πράγμα που σημαίνει ότι υπό τις εμπνεύσεις του αυτού θεού (του Γιαχβέ) συνέστησαν τα εκκλησιαστικά δικαστήρια κατά τον σκοτεινό Μεσαίωνα και βασάνιζαν και έκαιγαν στην φωτιά ανθρώπους (αν τολμούσαν να μην γίνουν χριστιανοί ή να διαφοροποιήσουν τα χριστιανικά τους πιστεύω), έκαψαν βιβλιοθήκες, κατέστρεψαν έργα τέχνης και τα ιερά άλλων θρησκειών κλπ. Τον μαύρο και σκοτεινό μεσαίωνα ο χριστιανισμός έδειξε το πραγματικό τους πρόσωπο, πρόσωπο μισαλλόδοξο, εγκληματικό, αρπακτικό και δεν είναι περίεργο αυτό αν λάβουμε υπόψη μας ότι κινείται υπό τις εμπνεύσεις του θεού (Γιαχβέ). Όσον αφορά την σημερινή εποχή ας δούμε μόνον την πυρπόληση του βιβλιοπωλείου του Βερρέτα που πωλεί βιβλία της ελληνικής γραμματείας, την καταστροφή του βωμού του Θεού Διονύσου (στον Διόνυσο το 1997) και ας αναρωτηθούμε πόση είναι η αξία της χρυσοποίκιλτης στολής (άμφια και μίτρα) του αρχιεπισκόπου Αθηνών. Αλήθεια, που βρέθηκαν τόσα χρήματα για μια στολή η οποία θυμίζει Ρωμαίο Αξιωματούχου; Όμως ο Ιησούς γεννήθηκε σε φάτνη αλόγων και με το παράδειγμά του δίδαξε την λιτότητα! Συνεπώς τι σχέση υπάρχει μεταξύ διδασκαλίας του Ιησού και διδασκαλίας περί Ιησού του Αρχιεπισκόπου;

Η ειδωλολατρία

Οι ζωγραφιές που στολίζουν τους Ναούς της ορθοδοξίας, οι γνωστές μας «εικόνες», κατά το πλείστον εμφανίζουν «αγίους» δηλαδή πρόσωπα που τιμά η ορθοδοξία στις οποίες οι πιστοί επιδεικνύουν λατρεία με ασπασμούς, με γονυκλισίες, με περιφορά τους σε δημόσιους χώρους (ορισμένοι μάλιστα ξαπλώνουν στο δρόμο για να περάσει η εικόνα από πάνω τους) κλπ. Σε αυτούς περιλαμβάνεται ο «άγιος» και «μέγας» και «ισαπόστολος» Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος με το γνωστό από την ιστορία εγκληματικό του παρελθόν, ο «άγιος» και «ιεράρχης([5])» και «πατέρας» της ορθοδοξίας και «μέγας» Βασίλειος ο οποίος υπήρξε απηνής διώκτης των Ελλήνων εναντίων των οποίων καταφερότανε με αναθεματισμούς και βαρείς χαρακτηρισμούς. Είναι ακατανόητο, ακόμα και σήμερα, να τιμούμε τους εχθρούς του ελληνισμού (π.χ. τον «άγιο» και «μέγα» Βασίλειο). Επίσης, εκτός από τις ζωγραφιές, αντικείμενα λατρείας αποτελούν και ΟΣΤΑ και οι μούμιες πεθαμένων «αγίων» και «οσίων» (τα γνωστά μας «άγια λείψανα»). Συνεπώς η ορθοδοξία, ως θρησκεία, έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ειδωλολατρικής θρησκείας, σε αντίθεση με την ελληνική θρησκεία η οποία είναι θρησκεία φυσιολατρική και όχι ειδωλολατρική και είναι τραγελαφικό να ισχυρίζεται ορισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί ότι «η προσκύνηση των εικόνων, που καθιέρωσε η ορθοδοξία, αποτελεί νίκη(;) της ελληνικής εικονικής-προσωπικής σύλληψης της θεότητας έναντι της ανεικονιστικής-προσωπικής σύλληψης του Θεού» και παράλληλα να χαρακτηρίζουν, με υποκρισία, την Ελληνική Θρησκεία ειδωλολατρία με υποτιμητικό νόημα.

---

[1]  Δεν προβλέπεται ούτε η περαιτέρω εξέλιξή τους αλλά ούτε η αποθέωση του ανθρώπου και η ατέρμων εξέλιξή του μέσα στις πνευματικές ιεραρχίες. Τον άνθρωπο τον θεωρούν βαρυνόμενο με το λεγόμενο «προπατορικό αμάρτημα» και το μόνο ευνοϊκό γι’ αυτόν είναι η είσοδός του στον «παράδεισο» όπου θα μείνει σε μία κατάσταση αιώνιας στασιμότητας ……

[2] βλέπε το βιβλίο του θεολόγου κυρίου Α. Τσακαλιά «ΒΙΒΛΟΣ, ακατάλληλη δι’ ενηλίκους», έκδοση Μ. Βερέττα.

[3] ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟ, κεφάλαιο Ζ’, εδάφια 1-16

[4] α) ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟ, κεφάλαιο Κ’, εδάφια 16-17 β) ΑΡΙΘΜΟΙ, κεφάλαιο ΛΑ’, εδάφια 1, 2, 7, 15, 17 κλπ

[5] ένας εκ των τριών ιεραρχών που τιμούν οι έλληνες μαθητές στα ελληνικά σχολεία

ΣΦΑΓΙΑΣΘΕΝΤΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Μία ιστορική αναδρομή

Στις 27 Φεβρουαρίου του +380 ο Αυτοκράτωρ Φλάβιος Θεοδόσιος απαγόρευσε σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία όλες τις θρησκείες πλην της Χριστιανικής. Όλοι οι μη χριστιανοί χαρακτηρίζονται στο εξής «σιχαμεροί, αιρετικοί, μωροί και τυφλοί».

Τον Δεκέμβριο του +390 ο Γότθος στρατηγός Βοθέριχος, αρχηγός της Βυζαντινής φρουράς της Θεσσαλονίκης, προσπαθεί να επιβάλλει τον εκχριστιανισμό των Ελλήνων κατοίκων της πόλεως. Αποτέλεσμα, η εξέγερση του λαού που προσπαθούσε απεγνωσμένα να διατηρήσει την ταυτότητά του. Η Γοτθική φρουρά της πόλεως στην αρχή αιφνιδιάστηκε και πολλοί αξιωματικοί και στρατιώτες σκοτώθηκαν. Ο Θεοδόσιος πληροφορείται το συμβάν και με δόλιο τρόπο, τάχα για να εξευμενίσει τα οξυμένα πνεύματα, καλεί τον λαό της πόλεως στον Ιππόδρομο, για να παρακολουθήσουν την ιπποδρομία. Εκεί μέσα, μόνο σε τρεις ώρες, κατασφάζει με την βοήθεια των Γότθων 7.000 πολίτες, σύμφωνα με τον ιστορικό Θεοδώρητο, ενώ κατά τον Κεδρηνό, τον Θεοφάνη και άλλους, ο αριθμός των θυμάτων ξεπερνά τις 15.000. «Τους θέρισαν όλους», γράφει ο Θεοδώρητος, «σαν καλαμιές στον θερισμό».

Η σφαγή της Θεσσαλονίκης θεωρείται από τους ιστορικούς το πιο αποτρόπαιο, εν ψυχρώ έγκλημα, ενός μονάρχη της αρχαιότητας. Πραγματική θηριωδία. Το πιο βδελυρό της ιστορίας. Ξεπέρασε σε αγριότητα και διαστροφή και τα πιο ειδεχθή εγκλήματα. Ο Θεοδόσιος ενώ θα έπρεπε να κατατάσσεται στον εφιαλτικό πίνακα των πλέον κατάπτυστων αιμοβόρων μοναρχών, αναβιβάζεται από την Εκκλησία, χωρίς αιδώ, στο βάθρο του «αγίου» και «μέγα». Ο «άγιος» Αυγουστίνος τον αποκαλεί «τέλειο χριστιανό μονάρχη», ενώ ο Θεοδώρητος «Πανεύφημο βασιλέα και θεοφιλέστατο».

ΠΟΣΟ ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ;

Το πόσο φιλέλληνες ήταν οι λεγόμενοι «πατέρες» της ορθοδοξίας προκύπτει από τα παρακάτω κείμενά τους.

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ή ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗΣ (330-379 Μ.Χ.), ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ

1) στο έργο του “εις προφητην ησαϊα” 9.230.8 έλεγε: «Είναι εχθροί οι Έλληνες, διότι διασκεδάζουν κατα­βροχθίζοντας με ορθάνοιχτο στόμα τον «Ισραήλ». Στόμα δε λέγει εδώ ο προφήτης (βλ. Ησαΐας θ’ 11) την σοφιστική του λόγου δύναμη η οποία τα πάντα χρησι­μοποίησε για να παραπλανήσει τους εν απλότητι πιστευσάντων».

2) στο έργο του «εις τον προφητην ησαϊάν προοιμιον» 7.196.3 έλεγε β) «Προσταγή, (!!!) μη δειλιάζετε από των Ελληνικών πιθανολογημάτων… τα οποία είναι σκέτα ξύλα, μάλλον δε δάδες που απώλεσαν και του δαυλού την ζωντάνια και του ξύλου την ισχύ, μη έχοντας δε ού­τε και του πυρός την φωτεινότητα, αλλά σαν δάδες καπνίζουσες καταμελανώνουν και σπιλώνουν όσους τα πιάνουν και φέρνουν δάκρυα στα μάτια όσων τα πλησιάζουν. Έτσι είναι και (των Ελλήνων) η ψευδώνυμος γνώ­ση σε όσους την χρησιμοποιούν»

ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

1) στο έργο του «εις απόν Ιωάννην τον ευαγγελιστήν» (ομιλία ΞΣ’) 59.369.12-370.11 έλεγε: α) «Αν στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) κοιτάξεις, θα δεις, τέφρα και σκόνη και υγιές ουδέν, αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών, (των Ελλήνων φιλοσόφων!) τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ, (έμπυο!) και πάντα τα δόγματα τους βρίθουν σκωλήκων… Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, από των φιλοσό­φων λαβόντες… Ημείς δε, ου παραιτούμεθα της κατ’ αυτών μάχης»

2) στο έργο του «εις ιωαννην» 59.31.33 έλεγε σε ένδειξη ανθελληνισμού «Όσο πιο βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται και της ελληνικής απέχει παιδείας, τόσο λαμπρότερα φαίνο­νται τα ημέτερα… Ούτος ο (πιστός) βάρβαρος, την οι­κουμένη ολάκερη κατέλαβε… και ενώ πάντα τα των Ελλήνων σβήνουν και αφανίζονται, τούτου (του βάρβα­ρου) καθ’ εκάστην λαμπρότερα γίνονται»

3) στο έργο του «λογοι κατα ιουδαιων» 48.851.38 έως 852.35.Ο Ι. προέτρεπε τον εμπρησμό  της βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας με τις εμπρηστικές δηλώσεις του: «Τι λοιπόν, άγιος έσται ο ναός του Σεράπιδος (Α­λεξανδρινή βιβλιοθήκη) δια τα βιβλία; Μη γένοιτο!… αλλά δαίμονες οικούσι τον τόπον… μάλλον δε και αυτών (των Ελλήνων) όντων δαιμόνων… και παρ’ αυτών βωμός στέκει απάτης αόρατος εις τον οποίον ψυχάς ανθρώ­πων θυσιάζουσι… κατάλαβε λοιπόν και φανέρωσε (διέδωσε!) ότι δαίμονες κατοικούν εκεί» Δηλαδή δαίμονες κατά τον «σοφό» ιεράρχη ήταν τα βιβλία της Αλεξανδρινής βιβλιοθήκης και ψυχοθυσιαστήρια οι βιβλιοθήκες των Ελλήνων!!!

4) στο έργο του «περι κενοδοξιας και πώς δει τους γονεις ανατρεφειν τα τεκνα» (690)641.65Ο) απαγόρευσε στους ελληνεσ τα ελληνικά ονόματα και ηθελε μονον τα εβραϊκα. «Κανείς δεν πρέπει στα παιδιά του, των (Ελλήνων) προγόνων να καλεί τα ονόματα, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά αυ­τά των δίκαιων (δηλαδή της Π. Διαθήκης.}»

5) επιστρατευε μισθοφορους για την συ­στηματικη κατεδαφιση τον ελληνικων μεγαλουργηματων, όπως προκύπτει από το εργο του Θεοδωρήτου «ΕΚΚΛ//ΤΙΚΗ ΙΣΤ’ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΟΣ ΔΑΜΑΣΙΟ» (Τομ. 5ος 329/ 8-330/8): «Ο δε Μέγας Ιωάννης (ο Χρυσόστομος» ασκητάς πυρπολούμενους από ζήλον θεού (φονατισμένους καλόγε­ρους) συνέλεξε, με βασιλικούς δε νόμους αυτούς οπλίσας, κατά των ειδωλικών (ελληνικών) έπεμψε ιερών, τα δε χρήματα για τους κατεδαφιστές και τους βοη­θούς, δεν έλαβε απ’ τα βασιλικά ταμεία, (ΐ) αλλά από πλούσιες γυναίκες που φιλοτίμως να παρέχουν κα-τέπειθε, ώστε με την λαμπρή τους πίστη να κερδί­σουν την ευλογία. Έτσι με τον τρόπο αυτόν τους υλειπόμενους Σηκούς (ναούς, οίκους, τάφους) με ΤΟύ-τον τον τρόπον εκ βάθρων ανέσπασεν».

 Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ

Κατεδάφισε το 391 μ.Χ. την βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας. Σχετικά ο Ευνάπιος (346-414 μ.Χ.) στο έργο του ΒΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ 6.11.4 αναφέρει:

«Στην Αλεξάνδρεια πάντα τα οικοδομήματα του Σεράπειου όπως στους ποιητικούς μύθους των Γι­γάντων έγιναν… Θεοδοσίου δε βασιλεύοντος και (πα­τριάρχου) Θεοφίλου (της επιθέσεως) πρωτοστατούντος… του Σεράπειου τα αναθήματα κατελυμένοντο. Τους δε ανδριάντες και τα αναθήματα, τόσο «γενναία» εμάχοντο, ώστε όχι μόνο «νικούσαν», αλλά και έκλε­πταν… του δε Σεράπειου μόνο το έδαφος δεν απέ­σπασαν κι’ αυτό δια το βάρος των λίθων, αυτοί δε (οι θεμέλιοι λίθοι) ήσαν αμετακίνητοι. Οι πολεμικότατοι δε αυτοί φιλοχρήματοι «γενναίοι»… την ασέβεια αυ­τή εις έπαινο αυτών των ιδίων καταλόγιζαν. Έπειτα εισέβαλαν οι καλούμενοι μοναχοί, άνθρωποι (μόνο) κατά το είδος, ο δε βίος αυτών συώδης (γουρουνώδηςί) και εμφανώς πάσχοντες, μύρια έκαμαν κακά και α­νείπωτα, αλλά αυτά ευσέβειαν ενόμιζαν… Τότε πας άνθρωπος μέλαιναν (μελανή) φορών εσθήτα (ράσα) τυ­ραννική είχεν εξουσίαν και δημοσίως να ασχημονεί ημπορούσε. Σε τόση «αρετή» άλλαξε (η νέα θρησκεία) τον άνθρωπο»

Ο ΕΥΣΕΒΙΟΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ & ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ (265-340 Μ. Χ.)

 Στο έργο του «ευαγγ. Προπαρ. / εισ τους ψαλμους/αλληλουια». Ριβ· (23.1352.34)έλεγε τα εξής  «Τον πτωχόν και πένητα λαόν, σήκωσες από… της κοπριάς των Ελληνικών μυσαγμάτων (βδελυγμάτων) και κάθισες αυτόν μετά των αρχόντων του Ισραήλ, τον όντος λαόν αυτού» Ενδεικτικοι υποτιτλοι απο το εργο του Ευσεβιου «Κλεις Πατρολογίας»: *Πράξη σωφροσύνης είναι η εγκατάλειψη της ελλη­νικής πλάνης. *Εγκαταλείψτε όσα οι Έλληνες φυσικοί φιλόσοφοι περί αρχών εισηγήθηκαν». *Μαγγανείες μετέρχονται (οι Έλληνες!!!) και μ’ αυτήν εξαναγκάζουν την ανθρώπινη γνώμη. *Τα αγάλματα τους μαγικά κατασκευάζουν (οι Έλληνες) και στην μαγεία προτρέ­πουν. *Περί των αρχαιότερων Εβραίων και γιατί τας γραφάς αυτών, από των Ελληνικών λόγων προτιμή­σαμε. *Τα πάντα παρά βαρβάρων οι Έλληνες ωφε­λήθηκαν. *Περί του πόσο κλέφτες ιδεών είναι οι Έλληνες. *Γιατί μετά από λογική κρίση και σώφρονα λογισμό την ιστορία των Εβραίων παραδεχθήκαμε

Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΜΟΝΑΧΟΣ, ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΟΣ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ «Ο ΧΡ/ΓΡΟΦΟΣ Κ’ ΠΕΡΙ ΘΑΡΡΑ» ΕΛΕΓΕ:

«Εγώ δε την παρ’ Ελλήνων παιδεία φληναφίαν (δηλαδή μωρολογία) κακού δαίμονος και χαλεπωτάτη (δηλαδή θλιβερώτατη) υπόθεσιν είναι λέγω»

Παρά τους ατελείωτους ισχυρισμούς περί αγάπης και θεοπνευστίας, η ορθοδοξία χρεώνεται δυστυχώς τον ιστορικό αφανισμό και όχι την διάσωση του αρχαιοελληνικού πολιτισμού. Ο σημαντικότερος πολιτισμός της ανθρώπινης ιστορίας, ο ελληνικος, υπήρξε επί 16 αιώνες θύμα της φοβερότερης θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και δυστυχώς εξακολουθεί ακόμα να παραμερίζεται και να δαιμονοποειται. η σημερινή μας παιδεία (υπόδουλη της ορθοδοξίας) καταστρέφει μεθοδικά το ελληνικό ταλέντο των πολιτισμογονων μας προγόνων και παράγει επιδέξιους δούλους. του θεού των βιβλικών θρησκειών δηλ. του γιαχβέ

Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι παρμένο από τα 3 βιβλία του Μ. Καλόπουλου της σειράς ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ: α)Το μεγάλο ψέμα, β) Ο ένοπλος δόλος και γ) Αβραάμ ο Μάγος.

ΠΩΣ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΕ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Η ορθοδοξία επιβλήθηκε στους Έλληνες με τη βία! Αν δεν το πιστεύετε διαβάστε τα παρακάτω νομοθετήματα των βυζαντινών αυτοκρατόρων τον 4^ο και 5^ο αιώνα μ.Χ.  από τα οποία προκύπτουν οι μεθοδεύσεις με τις οποίες επιβλήθηκε η ορθοδοξία σους Έλληνες!

1) Διάταγμα των αυτοκρατόρων Θεοδόσιου και Βαλεντινιανού προς Έπαρ­χο Πραιτορίου Ισίδωρο την 14 Νοέμβ. 435 μ.Χ.

«Διατάσουμε, όλα τα ιερά και οι ναοί (δηλαδή οι ναοί της ελληνικής θρησκείας του δωδεκαθέου) όσα βρίσκονται ακόμα άθικτα, να καταστραφούν με διαταγή των τοπικών αρχών και να εξαγνιστούν με την ύψωση του σημείου της χριστιανικής θρησκείας… αν με επαρκείς αποδείξεις ενώπιον ικανού δικαστή, εμφανιστεί κάποιος που έχει παραβλέψει αυτό τον νόμο, θα τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου».

2) Διάταγμα Αυτοκράτορα Κωνστάντιου Α’ προς τον Ταύρο, Έπαρχο του Πραιτορίου τον Δεκέμβριος του 354 μ.Χ. (Ιουστινιάνειος κώδικας 1.10).

«Να κλείσουν όλοι οι ναοί (δηλαδή οι ναοί της ελληνικής θρησκείας του δωδεκαθέου) σε όλες τις πόλεις και σε όλους τους τόπους της οικουμένης… Αν κάποι­ος με οποιαδήποτε δύναμη παραβεί (αυτό τον νόμο) θα τιμωρηθεί με αποκεφαλισμό».

3). Διάταγμα Αυτοκράτορα Λέοντα και Ανθέμιου προς Διόσκωρο έπαρχο του πραιτορίου το 472; μ.Χ. (Ιουστινιάνειος κώδικας 1.10.8)

«Τέτοιου είδους πράξεις (δηλαδή ιεροτελεστίες της ελληνικής θρησκείας) αν εξακολουθούν να συμβαίνουν ή καταγγελθεί ότι συμβαίνουν ακόμα και σε κάποιο λιβά­δι ή σπίτι, το λιβάδι ή το σπίτι αυτό θα προσαρτηθεί (δηλαδή θα δημευτεί) στο ταμείο των ιερότατων ανδρών… (δηλαδή των ιερέων της χριστιανικής εκκλησίας) ενώ ο ιδιοκτήτης του που έ­δωσε την συγκατάθεση του να μιανθεί ο τόπος, θα αποπεμφθεί από το (οποιοδήποτε) αξίωμα του, θα χά­σει την περιουσία του και αφού υποστεί σωματικό βασανισμό με μεταλλικά όργανα και θα οδηγηθεί σε διαρκή εξορία».

4) ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ 1.10.9 και Β1.1.19 ως και ΝΟΜΟΚΑΝΟΝΑ 6.3.

«Διατάζουμε τους άρχοντες μας, αλλά και όσους διδάσκονται από τους θεοφιλέστατους επισκόπους, να αναζητούν σύμφωνα με τον νόμο όλες τις περι­πτώσεις ασέβειας υπέρ της ελληνικής θρησκείας(δηλαδή να αναζητούν περιπτώσεις τελέσεως ιεροτελεστιών της ελληνικής θρησκείας), έτσι ώστε να μην συμβαίνουν(οι ιεροτελεστίες αυτές), αλλά και αν συμβαί­νουν, να τιμωρούνται… Κανείς να μην έχει το δικαίω­μα να κληροδοτεί με διαθήκη (την περιουσία του) ή να χαρίζει με δωρεά οτιδήποτε, σε πρόσωπα ή τόπους που έ­χουν επισημανθεί ότι διαπράττουν την ασέβεια του ελληνισμού (δηλαδή ιεροτελεστία της ελληνικής θρησκείας)… όσα δίδονται ή κληροδοτούνται μ’ αυτόν τον τρόπο θα αφαιρούνται (δηλαδή θα κατάσχονται). Με την παρούσα ευσεβή νομοθεσία (διστάζουμε) να διατηρηθούν σε ισχύ όλες οι τιμωρίες με τις οποίες οι προηγούμενοι (χριστιανοί) βασιλείς είχαν απειλήσει να τιμωρήσουν την ελληνική πλάνη (εννοεί την ελληνική θρησκεία), με τις οποίες (τιμωρίες!) προσπαθούσαν να δια­σφαλίσουν την ορθόδοξη πίστη (δηλαδή την ορθοδοξία)»

5) ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ 1.10.10

«Επειδή μερικοί συνελήφθησαν (αν και αξιώθηκαν το χριστιανικό βάπτισμα) διακατεχόμενοι από την πλάνη (δηλαδή να ακολουθούν την ελληνική θρησκεία) των ανόσιων μυσαρών (δηλαδή των μισητών) Ελλήνων, να διαπράττουν εκείνα (δηλαδή τις ιεροτελεστίες τους) που δικαιολογημένα εξοργίζουν τον φιλάνθρωπο θεό (μας) (δηλαδή τον γιαχβέ)… Αυτοί θα υποβληθούν στην αντίστοιχη τιμωρία και μάλιστα με πνεύμα επιείκειας…(!) Αν ε­πιμείνουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών (δηλαδή την ποινή του θανάτου). Αν δεν έχουν αξιωθεί α­κόμα το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να παρου­σιαστούν στις ιερότατες εκκλησίες μας, μαζί με τις συζύγους και τα παιδιά τους και μαζί με όλους του οίκου τους, για να διδαχθούν την αληθινή πίστη των χριστιανών. Αφού διδαχθούν και αποβάλουν την πλάνη που τους διακατείχε προηγουμένως, θα πρέ­πει να ζητήσουν το σωτήριο βάπτισμα. Διαφορετι­κά ας γνωρίζουν ότι αν παραμελήσουν να το κάνουν (δηλαδή να ζητήσουν μόνοι τους το βάπτισμα) δεν θα έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα (δηλαδή θα τους αφαιρείται η ιθαγένεια), ούτε θα τους επι­τραπεί να είναι ιδιοκτήτες περιουσίας, ούτε κινη­τής, ούτε ακίνητης. ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΑΙΡΕΘΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ και θα εγκαταλειφθούν στην ένδεια και επιπλέον, θα υποβληθούν στις έσχατες τιμωρίες, θα παρε­μποδίσουμε δε κάθε μάθημα (δηλαδή κλείσιμο σχολών!), που δι­δάσκεται από όσους πάσχουν από την νόσο και την μανία (μάθησης) των ανόσιων Ελλήνων, ώστε προ­σποιούμενοι ότι διδάσκουν, να μη μπορούν πια να διαφθείρουν της ψυχές των μαθητών τους με δήθεν αλήθειες. Αν (λοιπόν) φανεί κάποιος τέτοιος άνθρω­πος και δεν τρέξει στις άγιες εκκλησίες μας, μαζί με όλους τους συγγενείς και τους οικείους του, θα τι­μωρηθεί με τις προαναφερθείσες ποινές, θεσπί­ζουμε δε και νόμο, σύμφωνα με τον οποίο, τα παι­διά, όταν είναι σε μικρή ηλικία, θα πρέπει να βαπτίζονται αμέσως και χωρίς αναβολή, (δηλαδή υποχρεωτικός νηπιοβαπτισμός) όσοι δε είναι μεγαλύτεροι στην ηλικία, πρέπει να συχνάζουν στις ιερότατες εκκλησίες μας και να διδάσκονται τις γραφές και τους (βιβλικούς) κα­νόνες. Αφού δε εννοήσουν και αποβάλουν την πα­λαιά πλάνη (δηλαδή την ελληνική θρησκεία και φιλοσοφία), θα μπορέσουν να δεχθούν το βάπτισμα και στη συνέχεια να διαφυλάξουν την αληθινή πίστη των ορθόδοξων χριστιανών. Όσοι δε, έχουν κάποιο στρατιωτικό ή άλλο αξίωμα, ή μεγάλη περιουσία και για να κρατήσουν τα προσχήματα (προ­σποιούμενοι τους πιστούς) ήλθαν ή πρόκειται να έλθουν να βαπτισθούν, αλλά αφήνουν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους και τα υπόλοιπα μέλη του οίκου τους μέσα στην ελληνική πλάνη, διατάσουμε να δημευ­θεί η περιουσία τους, να αποκλεισθούν από τα πολιτικά δικαιώματα τους και να υποβληθούν σε α­ντάξιες τιμωρίες, αφού ολοφάνερα πήραν το βά­πτισμα χωρίς καθαρή πίστη, θεσπίζουμε αυτούς τους νόμους για τους αλητήριους  Έλληνες» (δηλαδή έτσι μας έβλεπαν οι ορθόδοξοι χριστιανοί τότε που είχαν πολιτική εξουσία),

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Μοναδική επιλογή των Ελλήνων τότε ήταν ή Χριστιανός Ορθόδοξος ή νεκρός Έλληνας. Μπροστά σ’ αυτές τις εξοντωτικές ποι­νές: τις εξορίες, τους αποκεφαλισμούς, τις κατασχέσεις περιουσιών και την οδήγησή στην ένδεια, το κλείσιμο σχολείων, τις αφαιρέ­σεις προνομίων, τον εξευτελισμό της υποχρεωτικής κατή­χησης, τον βασανισμό και την νόμιμη θανάτωση κάθε υπο­στηρικτή της Ελληνικής Θρησκείας αλλά και τον μεγαλοφυή αποκλεισμό κάθε προσχηματικής προσχώρησης, για τους κυνηγημένους Έλληνες σαν τους χειρότερους εγκληματίες, ως ύστατη πράξη επιβίωσής και μοναδική επιλογή σω­φροσύνης υπήρξε ο εκχριστιανισμός από την ορθοδοξία. Όμως σήμερα η ορθοδοξία προσπαθεί να μας πείσει ότι μας έσωσε και ότι είναι η συνέχεια της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και κοσμοαντίληψης. Αυτή δυστυχώς υπήρξε η αφανιστική συμπεριφορά της ορθοδοξίας στον παγκόσμιο φωτοδότη και αναντίρρητα προμηθεϊκό πολιτισμό των ελλήνων!Ο Έλληνας είναι ο μόνος άνθρωπος στην παγκόσμια ιστορία που για να εξασφαλίσει την επιβίωση του, υποχρεώθηκε να θυσιάσει τον ευγενέστερο πολιτισμό της ιστορίας της ανθρωπότητας δηλαδή τον δικό του!!!

Από το βιβλίο: «Η αντιπαγανιστική νομοθεσία της ύστερης Ρωμαϊκής Αυ­τοκρατορίας μέσα απ’ τους κώδικες» Εκδόσεις ΚΑΤΑΡΤΙ.